???Θεάτρου συνέχεια. Κοινό συνεκτικό σημείο για την ομάδα μας η αγάπη για το θέατρο και η αναζήτηση της λυτρωτικής του ?και όχι μόνο- επίδρασης στις ψυχές μας.

Αποφασίσαμε, φέτος, την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και επιλέξαμε για αρχή την ανάλαφρη κωμωδία «ΔΕΙΠΝΟ ΗΛΙΘΙΩΝ», έχοντας υπόψη μας την ευεργετική επήρεια του γέλιου στη ζωή μας.

Το έργο πραγματευόταν τη ζωή ενός αλαζόνα, κυνικού μεγαλοεκδότη, ενός μεγαλοαστού του Παρισιού(Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) ο οποίος διοργάνωνε με άλλους φαντασμένους φίλους του εβδομαδιαία δείπνα. Σ? αυτά ο διαγωνισμός δεν ήταν ένα καλό κρασί ή μια ξεχωριστή σπεσιαλιτέ, αλλά αυτοί οι?..καλοί άνθρωποι συναγωνίζονταν στο ποιος θα καταφέρει να φέρει ως καλεσμένο τον πιο ηλίθιο άνθρωπο που γνωρίζει. Αυτή την εβδομάδα, ο Πιερ, λόγω αναπάντεχου λουμπάγκου δεν προλαβαίνει να ειδοποιήσει το θύμα του για την αναβολή του δείπνου. «Ο ηλίθιος» Φρανσουά (Σπύρος Παπαδόπουλος) , εφοριακός στο επάγγελμα, καταφθάνει και, ούτε λίγο ούτε πολύ, κάνει τη ζωή του Πιέρ άνω κάτω. Η καλοπροαίρετη κωμικότητα του Φρανσουά, οι συνεχόμενες γκάφες του και ο εμμονικός του χαρακτήρας κέρδισαν τη συμπάθειά μας, χωρίς να τον λυπόμαστε.

Σ? αυτό βοήθησαν και οι γρήγοροι διάλογοι, τα λεκτικά αστεία, ο αιφνιδιασμός και η κωμική κινησιολογία. Το έργο, μέσα από το πανέξυπνο χιούμορ του συγγραφέα (Francis Veber), μάς πρόσφερε και πολλή σκέψη πίσω από το πολύ και αβίαστο γέλιο, αφού αναδείκνυε τη διαφορετικότητα, την ειλικρίνεια και την ευγένεια, ενώ σαφέστατη υπήρξε η τοποθέτησή του κατά της ταμπέλας, της κακοήθειας και της υφέρπουσας βίας-του ενήλικου buyllying(ευρωπαϊστί).

Κατιάνα Ρουμπή

Η παράσταση Ήταν όλοι τους παιδιά μου,ήταν μια δυνατή εμπειρία για όλους ,όσοι την παρακολουθήσαμε .Το έργο του Άρθουρ Μίλερ αποτελούσε σίγουρα τη βάση της επιτυχίας της παράστασης, αφού το αντιπολεμικό μήνυμα περνά στους θεατές έως ότου κορυφώνεται στην ύστατη στιγμή του υπαρξιακού τέλματος του κεντρικού ήρωα. Οι καθημερινοί χαρακτήρες του έργου, αρχικά, ίσως ,μας θυμίζουν τους εαυτούς μας ή κάποιους γνωστούς μας, η εξέλιξη, όμως, αποδεικνύεται απρόβλεπτη .Πάνω σε ένα πλούσιο σε ιδέες κείμενο ταίριαξε ένας εξίσου ικανός θίασος, με προεξέχουσες ερμηνείες εκείνες του Δημήτρη Καταλειφού και της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου. Η παράσταση , εκτός από το να μας προκαλέσει θαυμασμό και συγκίνηση, μας κάλεσε να προβληματιστούμε, να αμφισβητήσουμε την οπτική μας για πολλά κοινωνικά ζητήματα, να θέσουμε οι ίδιοι ερωτήματα. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο ρόλος της τέχνης , η ψυχαγωγία και η νοητική αφύπνιση . Αν και θα θεωρούσε κανείς ότι μια τέτοια παράσταση θα ήταν δυσνόητη ή θλιβερή για παιδιά της ηλικίας μας και ότι δε θα μας άγγιζε, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι αντιδράσεις ήταν έντονες και εκδηλώθηκαν αμέσως. Ίσως, επειδή ήταν η τελευταία παράσταση, οι ηθοποιοί να έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και μας έδειξαν πόσο εύκολα καταλύεται η επιφανειακή ομορφιά, η πλαστή και εύθραυστη ισορροπία του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Ανδρέας Ζαχιώτης

Η ομάδα μας ανανέωσε το ραντεβού της την Κυριακή, στις 22 Απρίλη, στο Μέγαρο Μουσικής αυτή τη φορά. Παρακολουθήσαμε ένα μικρό αφιέρωμα στο μεγάλο Ρώσο μουσουργό, Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ο Σωτ. Χατζάκης σε διπλό ρόλο, του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, μας έδωσε αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία του διάσημου συνθέτη. «Ο Ντ. Σοστακόβιτς, ο καθηγητής μουσικής της Βιργινίας για πρώτη φορά, μέσα σε 15 χρόνια, έχει αργοπορήσει. Σήμερα θα παραδώσει το τελευταίο του μάθημα (τίτλος του έργου)». Παρακολουθήσαμε μία πρόβα σε χρόνο πραγματικό, που είχε θέμα της την τέχνη και τα μυστήρια της δημιουργίας. Το μάθημα μουσικής όμως γρήγορα εξελίχτηκε σε μάθημα ζωής. Γιατί η μουσική, η τέχνη γενικά δε συνδέει μόνο τα μέλη της κοινότητας συνεκτικά, αλλά έχει να κάνει με την ίδια την επιβίωση του είδους. Ο δάσκαλος, λοιπόν, μυεί το μαθητή του στον αγώνα για να πετύχει τους στόχους του μέσω της επιμονής, της μεθοδικότητας, της πειθαρχίας. Πρόκειται για μύηση, επιπλέον στη συγκίνηση, την ερμηνεία ή την εκτέλεση ενός κομματιού, στην ουσία για ένα συγχρονισμό της ζωής με την τέχνη. Γι αυτό η τέχνη λειτουργεί ανατρεπτικά, διαμορφωτικά, εισάγει την αμφιβολία, οδηγεί στους δρόμους της αμφισβήτησης, ιδιαίτερα σε εποχές όπως η σημερινή, γιατί σύμφωνα και με τους συντελεστές του έργου: «Σε εποχές άνυδρες και αστόχαστες, όταν η εξωστρέφεια αποδεκατίζει??. κάποιοι άνθρωποι, άλλοτε - τις περισσότερες φορές ? λίγοι και άλλοτε πολλοί, οδηγούνται στην κιβωτό που παρέχει η εσωτερικότητα, στην παρηγορητική λειτουργία της τέχνης, στην ηρεμία της ενδοχώρας».

Χ.Π

??Κυριακή, 29 Απρίλη και είμαστε ,σούρουπο, έξω από το τρένο στο Ρουφ. Στόχος μας, σήμερα ,να ταξιδέψουμε με ένα θέατρο-αμαξοστοιχία και μέσα από το έργο του Graham Greene,όπως το σκηνοθέτησε η Τατιάνα Λύγαρη. Το έργο διαδραματίζεται στις παραμονές του Β? Παγκοσμίου Πολέμου, σ? ένα τριήμερο ταξίδι με το θρυλικό Orient Express απ? την Οστάνδη στην Κωνσταντινούπολη. Όταν τα φώτα έσβησαν και το τρένο ξεκίνησε, μαζί του κι εμείς, η πρωταγωνίστρια του έργου, έντρομη να προλάβει, έπεσε μπροστά στα πόδια μας, και ενώ το ένστικτό μας μάς καλούσε να σηκώσουμε το πεσμένο κορίτσι, θυμηθήκαμε ότι είμαστε θεατές. Ακίνητοι, λοιπόν. Καθ? όλη τη διάρκεια της παράστασης υπήρχε ένταση, αγωνία και απορία για το τι θα συμβεί. Όλα αυτά μέσα από οχτώ πρόσωπα, τραγικά. Η πλοκή ταξίδευε πιο γρήγορα από το ίδιο το τρένο κι έτσι γίναμε αυτόπτες μάρτυρες ενός νέου έρωτα, μιας συνάντησης ανάμεσα σε δυο γυναίκες με ξεχωριστή σχέση, μιας απαγωγής, μιας φυλάκισης και μιας πολιτικής δολοφονίας. Όλα αυτά μέσα σ? ένα περιβάλλον που προετοίμαζε την επέλαση του φασισμού. Μέσα απ? το έργο αναλύονταν, με τη διεισδυτική ματιά του Graham Greene η δοκιμασία των κοινωνικών και ηθικών αξιών, ιδεολογικά και πολιτικά ερωτήματα, η εκδήλωση του αντισημιτισμού που έθετε επί τάπητος ,τις παραμονές του Ολοκαυτώματος ,τα συγκεκριμένα ζητήματα. Στυφή, βέβαια, η λήξη της ιστορίας , μας οδήγησε να τη συσχετίσουμε, σε πολλά της σημεία, με τη σημερινή πραγματικότητα, όπου παρατηρούμε ανησυχητική την αύξηση του ακραίου εθνικισμού και του ρατσισμού στις κοινωνίες μας. Εν κατακλείδι, το έργο συγκίνησε μικρούς και μεγάλους, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, 80 χρόνια πριν, στην περίοδο που κυοφορήθηκε ο Β? Παγκόσμιος Πόλεμος, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα που έζησαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων.

Ειρήνη Φώτη