Με αφορμή την 6η Μαρτίου,

Πανελλήνια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού

και κάποια πραγματικά -δυστυχώς- περιστατικά...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ

Το ντοκιμαντέρ «Ημερολόγια Εκφοβισμού» (Bullying Diaries), δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος «European Antibullying Network», που υλοποίησε «Το Χαμόγελο του Παιδιού» με τη συμμετοχή 16 Οργανισμών από 12 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δραστηριοποιούνται στο πεδίο του Bullying.

Κινηματογραφημένο σε Ελλάδα και Ηνωμένο Βασίλειο, το ντοκιμαντέρ δίνει την ευκαιρία σε αγόρια και κορίτσια που έχουν βιώσει τον εκφοβισμό, είτε ως θύματα, είτε ως δράστες, να μιλήσουν.

Σκοπός να αναγνωριστεί δημόσια το συγκεκριμένο φαινόμενο, διερευνώντας τις βασικές αιτίες του προβλήματος με την ελπίδα ότι ο φαύλος κύκλος του εκφοβισμού μπορεί να σπάσει. Είμαστε διατεθειμένοι, όμως, να ακούσουμε όταν τα παιδιά μας μιλούν;

Έγκριτοι επιστήμονες απ? όλη την Ευρώπη προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σ? αυτά τα ερωτήματα και να φωτίσουν όλες τις πτυχές του φαινομένου. Τις δικές τους απαντήσεις και ερμηνείες προσπαθούν να δώσουν και τα ίδια τα παιδιά?

Ο εκφοβισμός θεωρείται ως ένα ατυχές, κυρίως ακίνδυνο και τελικά αναπόφευκτο κομμάτι της ενηλικίωσης. Οι περισσότεροι θυμούνται, ίσως και με κάποια νοσταλγία, πειράγματα και μαλώματα στην αυλή του σχολείου και στη γειτονιά. Υπάρχει, όμως, όριο; Πότε σταματούν αυτά τα αστεία να έχουν πλάκα;

Ένας μαθητής της έκτης τάξης του Δημοτικού λέει: «Ο εκφοβισμός είναι σαν να είσαι στη φυλακή. Δεν κάνεις τίποτα. Είσαι τόσο φοβισμένος, έτσι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Απλά κάθεσαι εκεί να περιμένεις και να περιμένεις, έως ότου δεν αισθάνεσαι καθόλου καλά. Ούτε αυτός που το έκανε αυτό».

Το ντοκιμαντέρ «Ημερολόγια Εκφοβισμού» (Bullying Diaries) ταξιδεύει στην Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία και καταγράφει μαρτυρίες παιδιών που έχουν βιώσει τον εκφοβισμό στο σχολείο. Ιστορίες καθημερινής πλάκας στη σχολική αυλή ή ένα φαινόμενο που τραυματίζει συναισθηματικά έναν άνθρωπο για όλη του τη ζωή; Χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν και απομονώνουν ένα παιδί ή δικαίωμα στη διαφορετικότητα; Παιδιά εγκληματίες που επιτίθενται σε άλλα παιδιά ή παιδιά που έχουν ανάγκη στήριξης και υποστήριξης; Στη σύγχρονη κοινωνία οι μόνες επιλογές που έχεις είναι να εκφοβίζεις ή να εκφοβίζεσαι;

Η «Georgia» και η «Χριστίνα» αποκαλύπτουν πώς οι συμμαθητές και συμμαθήτριές τους μετέτρεψαν σε κόλαση τη σχολική τους ζωή. Ο «Πέτρος» μοιράζεται με τον κόσμο τη διαπόμπευση που βίωσε στο σχολείο, επειδή «δεν ήταν σαν τα υπόλοιπα αγόρια».

Τα παιδιά μάς μίλησαν? εμείς θα τα ακούσουμε;

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Χαντζής.

Σενάριο-έρευνα: Γεωργία Ανάγνου.

Επιμέλεια σεναρίου-μοντάζ: Αλέξανδρος Χαντζής, Γιώργος Αυγερόπουλος.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος.

Επιμέλεια: Θοδωρής Ποπέσκου.

Μουσική-mastering: Γιάννης Παξεβάνης.

Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή.

Παραγωγοί: Γιώργος Αυγερόπουλος, Αναστασία Σκουμπρή.

Πρόσθετα γυρίσματα στην Αθήνα: Γιώργος Σανταμούρης.

Πρόσθετα γυρίσματα στη Νορβηγία: Ingse Bj?r? S?thre.

Μεταφράσεις-καταγραφή: Ιωάννα Κήττα, Ιωάννα Παπαδοπούλου, Γεωργία Ανάγνου, Ελένη Γιώτη.

Απόδοση στα Αγγλικά: Θάλεια Βαβαλέκα.

Παίζουν οι μουσικοί: Γιώργος Κατσάνος, Φώτης Σιώτας, Γιάννης Παξεβάνης.

Μια παραγωγή της Small Planet για «Το Χαμόγελο του Παιδιού» 2014.

Spot από το Χαμόγελο του Παιδιού

Μία τάξη, φυλετικά διαχωρισμένη

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι ένα ανεξάρτητο κοινωνικό φαινόμενο που αφορά μόνο στην εκπαίδευση και την μαθητική κοινότητα. Ίσως εκεί παίρνει μια όψη τρομακτική, τραυματίζοντας τα άτομα, δείχνοντάς τους την σκληρή όψη της "κριτικής" και της διαφοροποίησης, του καταγελασμού και των διακρίσεων, εδράζεται όμως σ' αυτά ακριβώς κι εκτρέφεται από το φόβο και τη σιωπηλή συνενοχή.

Στο ντοκιμαντέρ "Μία τάξη, φυλετικά διαχωρισμένη" παρακολουθούμε το αντιρατσιστικό μάθημα της δασκάλας Jane Elliott, το μακρινό και ταραγμένο 1968. 50 χρόνια μετά, παραμένει επίκαιρο και σοκαριστικό για το πώς "δημιουργούνται" θύματα και θύτες και για το πώς με παιδεία και πολιτισμό μπορούμε να βοηθήσουμε στον περιορισμό ενός φαινομένου που δεν αρμόζει ούτε στην ανθρωπιά και το ήθος μας ούτε στη δημοκρατικότητά μας....

Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιωματικό μάθημα που αποκτά μεγαλύτερη αξία αν σκεφτούμε τις συνθήκες της εποχής που διαδραματίζεται. Αξιέπαινη, ευρηματική και βαθιά δημοκρατική η δασκάλα με αστραπιαία αντανακλαστικά και μοναδική αντίληψη του ανθρώπινου ψυχισμού. Οι ικανότητές της στη διαχείριση κρίσεων και στον συντονισμό της ομάδας είναι εξαιρετικές. Παραμένει εντυπωσιακό το πώς μπορεί να επηρεάσει κανείς ένα παιδί ? και όχι μόνο ? στην αντίληψη που έχει για τον εαυτό του και τους άλλους?

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ

ΚΑΝΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ